Persoonlijke groei als basis voor samenwerking

Als organisatiecoach in Noord-Limburg zie ik hoe persoonlijke groei onlosmakelijk verbonden is met samenwerking in teams. Sinds ik me bewust ben geworden van mijn eigen waarden en stap voor stap keuzes ben gaan maken die daarbij passen, merk ik hoeveel meer rust en vervulling ik ervaar. Niet omdat alles ineens vanzelf gaat, maar omdat ik leef in lijn met wat voor mij écht van betekenis is. Mijn kwaliteiten herkennen, erkennen en durven leven – dát brengt me in flow.

Tegelijkertijd zie ik op social media steeds vaker hoe manifesteren als hype wordt neergezet: alsof je door simpelweg te verlangen alles kunt realiseren. Maar mijn ervaring is anders. Juist als je te veel focust op wat je wilt bereiken, kun je vastlopen. Je komt in stress terecht, in een gevoel van druk, onrust en zelfs verlamming.

Dat gevoel van ‘vastzitten’ zie ik bij veel mensen om me heen – en ik herken het ook in periodes van mijn eigen loopbaan. Momenten waarop je voelt dat er iets begint te wringen, maar veranderen niet vanzelfsprekend is. Zekerheden loslaten is spannend. Je afvragen wat een keuze betekent voor jezelf, je omgeving of je gezin, brengt vaak twijfel met zich mee. En zolang je daarin blijft hangen, kan dat veel energie kosten.

Bewustwording van je copingsmechanismen

De afgelopen jaren ben ik me steeds verder gaan verdiepen in persoonlijke ontwikkeling, NLP, Levens Integratie Proces (LIP) en systemisch interveniëren in organisaties en teams. Elk inzicht bracht me dichter bij mezelf. Wat drijft me écht? Wat wil ik betekenen? Wie ben ik, als ik de rollen en overtuigingen loslaat waar ik jarenlang mee heb geleefd?

Pas toen werd ik me bewust van iets wat jarenlang onzichtbaar aanwezig was: angst. Het was als een achtergrondruis die veel van mijn eerdere keuzes beïnvloedde. Zo wilde ik ooit psychologie studeren. Maar mijn vader vond dat ‘te soft’. Uit loyaliteit en het verlangen hem tevreden te houden, koos ik voor economie. Een keuze die me veel bracht – en waar ik inmiddels dankbaar voor ben – maar die wel voortkwam uit een copingmechanisme.

Na jaren in het financiële bedrijfsleven begon er iets te wringen. Op papier klopte alles: een goede baan, zekerheid, resultaten. En toch voelde ik leegte. Dat was het begin van mijn zoektocht. Naar zingeving. Naar wie ik ten diepste ben. Naar balans. En naar vervulling, ook in mijn werk.

Ik ben overtuigingen gaan onderzoeken – en loslaten. Zoals die innerlijke kritische stem die altijd vond dat het beter, sneller of perfecter moest. Maar ook dat ging niet zonder hobbels. Soms sloeg ik door naar het andere uiterste: té relaxed, teveel loslaten. Inmiddels weet ik dat het gaat om de balans tussen polariteiten. Zacht zijn voor mezelf, zonder me terug te trekken. Krachtig zijn, zonder te verharden.

Gedoe met collega’s als spiegel voor jezelf

Wat ik in die zoektocht leerde, is dat de echte verandering juist in het ongemak zit. In blijven voelen als een collega boos wordt. In leren herkennen wat er dan in mijn lijf gebeurt. De spanning. De neiging om te blokkeren. En dan tóch het gesprek aangaan. Niet door de ander iets te verwijten, maar door uit te spreken wat ik zelf nodig heb – rustig, helder en met respect voor de ander.

Juist deze persoonlijke ervaringen – in combinatie met mijn opleidingen en mijn jarenlange werkervaring in teams – zorgen ervoor dat ik nu met een veel bredere blik kijk naar samenwerking, gedrag en onderliggende patronen. Niet vanuit een theorie, maar vanuit het echte leven in organisaties. Vanuit de ervaring hoe het is om zelf met weerstand, spanningen en veranderprocessen te werken.

Wat teams nodig hebben: verbinding van de bovenstroom aan de onderstroom

Wat ik steeds meer zie in mijn werk met teams, is dat juist het leren omgaan met spanning en ongemak essentieel is voor goede samenwerking. Spanningen zijn onvermijdelijk: door verschillende belangen, persoonlijkheden of onuitgesproken verwachtingen. Ook zie ik dat er vaak een onduidelijk of te vaag geformuleerd doel is. Dit zorgt voor ruis in communicatie, misverstanden en aannames. Ieder vult vanuit zijn of haar eigen beste intentie in wat er gedaan moet worden, maar daardoor ontstaat versnippering. En waar onduidelijkheid heerst, ontstaat vaak ook onveiligheid.

Die onveiligheid maakt dat mensen en teams in overlevingspatronen terechtkomen: vechten, vluchten of bevriezen. Copingmechanismen zoals grapjes maken, de inhoud induiken, blijven analyseren, brandjes blussen, cynisch worden, klagen zijn vaak manieren om ongemak niet te hoeven voelen. Maar ze staan duurzame samenwerking in de weg.

Teams die leren vertragen en eerlijk benoemen wat er speelt, bouwen aan psychologische veiligheid en vertrouwen. Het vraagt van ieder teamlid om bewustwording en het verschil leren herkennen tussen persoonlijke behoeften (die voortkomen uit onbewuste copingsmechanismen) en functionele behoeften die bijdragen aan het gemeenschappelijke doel. Samenwerken vraagt om het leren verdragen van spanning en het ontwikkelen van nieuwe, bewuste manieren van reageren.

Precies dat is waar mijn persoonlijke en professionele ontwikkeling samenkomen. Omdat ik dit zelf heb moeten leren, weet ik hoe spannend én waardevol het is. En hoezeer het teams kan transformeren als dit er wél mag zijn.

Waarom persoonlijke én systemische groei onlosmakelijk verbonden zijn

Als organisatiecoach in Noord-Limburg weet ik hoe het er in de praktijk aan toe gaat. Ik spreek de taal van de cijfers én die van de mens. Van targets én van onderstroom. Van analyse én van gevoel. En die combinatie maakt dat ik nu – in teamcoaching of in individuele coaching met leidinggevenden en professionals – veel meer kan betekenen.

Ik ben dankbaar dat ik economie heb gestudeerd. Dat ik het pad heb gelopen dat ik heb gelopen. Want het heeft me precies gebracht waar ik nu ben: op een plek waar ik écht van waarde ben. Voor mezelf. En voor anderen.

Op zoek naar een organisatiecoach in Noord-Limburg?

Soms begint verandering met een goed gesprek. Voel je vrij om contact op te nemen als je daar behoefte aan voelt.
Werk je in een team of organisatie in de regio Noord-Limburg waar de samenwerking schuurt of vastloopt? Misschien kan mijn blik van binnenuit én van buitenaf iets betekenen.